Het aftellen is begonnen!

Bij de kust van Moraira

Het is ongelofelijk maar waar, het aftellen is begonnen. Opnieuw spoelt een golf van verschillende emoties door mijn lijf. Ik zou het wel van de daken willen schreeuwen, ik voel dankbaarheid, opluchting en vreugde, gewoon pure vreugde over het moment waarin ik besef dat dit een reis is vol van onverwachte wendingen en ups en downs.

De moed en het lef wat ik hiervoor nodig heb gehad en nog moet inzetten om mijn laatste tijd hier vol te maken is voor het feit dat ik straks wil strijden en om het op te nemen tegen de rest van de wereld. Hard werken en af en toe durven af te zien, meer is het eigenlijk niet.

Kan niet bestaat voor mij niet. Ik vergeet nooit meer dat er bepaalde mensen in mijn leven (vooral ook tijdens mijn studie aan het CIOS) waren die beweerden dat ik niet kon presteren. Zulke momenten vergeet ik niet en motiveren me. Toch waren er ook wel een aantal mensen op het CIOS die wel in mijn geloofden, voor mij voor het vuur zouden gaan als het moet en mij met alles, maar dan ook werkelijk met alles hebben gesteund. Ik ben vooral hen zo dankbaar: Yvonne Boer, Hessel Kuipers en Bauke Tuinhof, ik heb veel respect voor jullie! Vanuit mijn hart dan ook met alle oprechtheid: alle lof en eer is voor jullie!!!

Ik ben begonnen met wielrennen op 24 juni 2011, een jaar later in 2012 nam ik deel aan de Paralympische spelen in Londen. In een flits dacht ik terug aan de mensen die niet in mijn geloofden en zeggen dat ik niet kan presteren. Toch won ik ondanks fysiek ongemak (drie weken van tevoren een acute blindedarm ontsteking op trainingskamp te Mallorca) tijdens deze paralympische spelen zilver en heb ik een staaltje ‘’ik geef niet op’’ laten zien.

Ik prijs mij gelukkig dat ik bezit over zoveel talent, doorzettingsvermogen en het enthousiasme wat ik voor de wielersport heb en dat ik tot nu toe zo hard heb moeten werken voor de verschillende kwaliteiten die ik nu daardoor bezit. In de sport is namelijk maar één ding van toepassing: in de zakenwereld zijn woorden slechts woorden, verklaringen slechts verklaringen en beloften slechts beloften maar het enige wat echt telt zijn prestaties.

  

Ik heb hier in Spanje geleerd door stil te staan bij mijn eigen ontwikkeling dat niets onmogelijk is. En omdat niets onmogelijk is moet je over grootse prestaties dromen: hoe grootser, hoe beter.

Ondertussen zullen velen mischien denken dat wat ik wil bereiken onhaalbaar is. Maar het enige wat ik nodig heb is fantasie. Ik droom, ik maak een plan en ik ga ervoor. Ik zal obstakels tegenkomen, ik zal aan mijzelf twijfelen, ik zal fouten maken. Maar als ik hard werk en ik vertrouwen heb in mijzelf en in de mensen in mijn omgeving dan zijn er geen grenzen. Volharding, vastberadenheid, overtuiging en durf: daar draait het allemaal om. Ik word gedreven naar het verlangen de beste te zijn, wat echt telt is de wil om te winnen. En dat is de reden dat ik hier in het Spaanse Calpe ben begonnen aan mijn droom, omdat geloof me, dromen echt kunnen uitkomen.

Tot de volgende blog!

Sportieve en warme groet,

Alyda Norbruis

Genieten...: -)

Take control off your mind, your body and your soul

Er zijn veel dingen die mij blij maken. Een goed bakje koffie, mensen die andere mensen helpen, wielerkoersen, de geur van de zee, mooie boeken, mooie documentaires, fijne momenten met familie en vrienden. Maar van niets of van niemand word ik zo blij als van mijn fiets. 

Als ik ineens een rotdag heb omdat ik thuis mis en het weer niet al te best is, dan ga ik achter mijn laptop zitten en dan schrijf ik mijn blog. Als ik dan schrijf en mijn leven als topsporter overdenk, dan komt er strijdlust in mij naar boven. Ik denk aan mijzelf, van bugjen fremd!

Ik wil mijn woorden laten lachen, zinnen laten glunderen. Teleurstellingen vervormen in mijn hoofd in uitdagingen. Slechte dagen zijn een bijkomstigheid, een voorwaarde voor goede dagen. Ik wil zo hard werken aan mijn droom, zo hard mijn pedalen in de ronte laten gaan. Dat zelfs mijn fiets er koersplezier van lijkt te krijgen, zoiets noem ik: Pedal To medal!  ;-)

Als ik nadenk over mijn beroep, nadenk over dat wat ik dagelijks doe dan kom ik tot de conclusie dat wielrennen niet alleen een vorm is om mijzelf te voorzien in het dagelijks onderhoud. Het is geen moeten, maar mogen. Wielrennen is een fantastisch gezelschapsspel in de buitenlucht wat tevens ook kan plaatsvinden op de baan, ik ben graag van de winwin situaties vandaar dat ik uitkom op zowel de weg als baan. Beide is een spel waarin ik steeds beter wil worden. Nee het is geen kolonisten van catan, ook al heeft het wel degelijk te maken met strategie, of is het niet gewoon iets van alles geven, overleven, vallen en weer opstaan?

Wat een zalig gevoel als ik terug denk aan de wedstrijden die ik gereden heb. Die vastberadenheid die ik heb wil ik vast houden. Het schudden op de fiets, dat verzet wat ik aan gort probeer te trappen, het losgeslagen enthousiasme wat me zo wild maakt als een stier. Net zoals de stier zich op het rode doek stort, stort ik mij vol overgave in alle trainingen en wedstrijden, ik speel om te winnen! Tegenslagen slaan mij niet uit het veld maar zwepen mij op. 

Mijn woorden moeten net zo vrolijk en krachtig en weerbaar zijn en worden als mijn (rechter)been. Met mijn linkerbeen blijft het een eindeloze discussie. Hoe dan ook: Ik ben een winnaar- het spel verlies je pas als je het plezier kwijt bent en dat zal mij niet overkomen. Het maakt niet uit of ik naast de fiets sta of erop zit. Of de wedstrijd nog moet beginnen of al verreden is. Of het nou januari of december is, of ik nu in Spanje of Nederland ben of in Calpe of Ureterp ben, of het nou een woensdag of een zondag is, het maakt mij niet uit. De fiets maakt mij gelukkig, altijd en overal!

Tot de volgende blog!

Sportieve en warme groet, 

Alyda Norbruis

Bij de kust van Moraira

Twijfels, zorgen en angsten

Uitzicht tijdens de kracht-core training
op de tennisbaan.

Ken je dat gevoel dat je jezelf in de weg zit? Zo’n week had ik afgelopen week in Spanje. Normaal bezit ik over een bak vol motivatie, deze week was de motivatie maar ook mijn goede gevoel zoek. Ik heb voor de rustweek  twee intensieve trainingsweken gehad die qua uren en omvang waren verhoogd. Ik heb deze uren gereden op mijn fiets maar aan het einde van dit trainingsblok was ik behoorlijk uitgeput. Ik voelde me ontzettend moe, hangerig en motivatie loos.

Ik heb dan ook zowat de hele rustweek in mijn bed geleefd waarin ik mijzelf vermaakte met een goed boek,  de laptop waarmee ik een aantal mooie documentaires heb gezien en had daarnaast merendeels mijn ogen dicht, slapen, slapen en nog eens slapen om mijn lichaam weer bij te laten tanken. Het was voor het eerst dat ik hier het gevoel heb gehad dat de tijd leek stil te staan. Het was gevoelsmatig een lange week en een week waarin ik echt enorm naar Nederland en thuis verlangde.

In de rustweek sloegen de twijfels, de angsten en zorgen toe. Gaan de trainingen hier in het berg en heuvelachtige Spanje wel goed? Boek ik wel vooruitgang? Kan ik straks als de wedstrijden weer van start gaan echt weer mee draaien in de wereldtop? Zorgen en twijfels na al dat blessureleed.

Hoe voelt het überhaupt ook alweer om in vorm te raken en te zijn? Waar mijn collega’s het hier hebben over dat ze voelen dat het goed met ze gaat en vooral dat ze merken dat ze sterker worden en vooruitgang boeken slaat bij mij de vrees alleen maar meer toe. Ik voel het niet, ik merk het niet en voor mijn gevoel zit er geen schot in de zaak. Naar mijn idee zit ik nog steeds op het zelfde niveau als toen ik hier aan kwam in Spanje en begon aan het leggen van mijn basis en inhoud. Dat maakt me bang en onzeker voor het wedstrijdseizoen wat komen gaat. Mijn vertrouwen en mijn gevoel lieten mij deze weel volledig in de steek. Dit alles maakt dat ik even een week heb gehad waarin ik niet helemaal lekker in mijn vel zat. Vaak wil het functioneren dan ook niet zo goed en heb je nergens zin in. Het werd tijd dat ik weer zin in mijn werk zou krijgen, er is toch niks mooiers als van je hobby je beroep maken ?!

Daarom moet je soms dingen los laten en proberen te nemen zoals het is en gewoon je ding (blijven) doen. Zo heb ik vandaag deze zondag en tevens de laatste dag van de rustweek gebruikt om de dingen weer op een rijtje te zetten en eens goed na te denken over hoe ik mijn motivatie weer kan vinden?  Ten eerste het besef dat ik bevoorrecht ben om in dit land en deze prima weeromstandigheden te mogen werken en dat inmiddels al zes weken lang. Daarnaast staat er een bijzonder wedstrijd evenement op de planning, hier hou ik mij aan vast en dat is het WK-Baan in April  in Mexico. Deze mooie gedachte en vooruitzichten geven mij weer een schop onder de kont en zet in de richting om weer gemotiveerd (verder)  aan de slag te gaan. De rustweek is voorbij en ik ga nu een nieuwe intensieve periode tegemoet van drie weken waarin de opbouw qua uren nog maar weer eens verhoogd zal worden. Ik zeg: kom maar op, ik ben uitgerust. Door na te denken en mezelf opnieuw op scherp te zetten weet ik weer waar ik voor werk. Op naar een nieuw trainingsblok.

Tot de volgende blog!

Sportieve en warme groet,

Alyda Norbruis

Kamperen maar dan anders

Het leven van een topsporter :-)

Het lijk soms wel of ik op de Bahama’s zit. Wanneer het in Nederland regent, waait en bewolkt is en ik hier in Spanje vertoef op mijn strandbed lijkt het wel of ik per week verder verwijderd raak van het drukke bestaan in Nederland. Toch raast de tijd hier ook door en ben ik soms zelfs even kwijt welke dag van de week zich afspeelt. En dat terwijl ik hier een heel simpel bestaan lijd het is namelijk elke dag hetzelfde ritme. Niks anders als: eat, sleep, bike, repeat.

Mijn maandagen bevatten dezelfde inhoud van het bovenstaande ritme al staat dan de bike er niet tussen. Zo heb ik vorige week maandag benut om op mijn rustdag mijn kamer eens goed onder handen te nemen. Een goed muziekje aan en gaan met die bezem, dat is de Spaanse variant van een stofzuiger. Nadat de bezem alle hoeken grondig had geïnspecteerd was het de beurt aan de dweil dit nog eens over te doen. In mum van tijd was alles weer spik en span. Kennelijk had ik deze dag last van het poetsvirus want ook mijn fiets moest er aan geloven. Dat ding in de houdgreep genomen en ook een basic wasbeurt gegeven, zo deze kon er ook weer tegenaan. Verder deze dag lekker wat rondgehangen. In de avond mijn collega Rinne Oost nog verwelkomd, een teamgenoot die achterop de tandem rijd omdat hij slechtziend is. Rinne komt ook twee weken mee trainen met Triple C groep.

Fiets in de houdgreep en poetsen maar

Mijn kamer voor 3 maand

Mijn paleisje

Heerlijk plek voor mijzelf

Dinsdag was het weer tijd om te spartelen op de naastgelegen tennis baan. Op het programma stonden weer mooie oefeningen om de kracht-core van mijn lijf weer uit te dagen. Met aansluitend een hersteltraining op de roller.  Helaas zei de fysio haar middag behandeling af vanwege een oorontsteking, daartegenover stond dus dat ik een extra vrije middag had. Heerlijk!

Woensdagmorgen stond er niks op de planning. Een prima gelegenheid om na vijf weken eens contact te hebben met mijn (pleeg)ouders. Ik heb heerlijk met mijn mem, oftewel moeder geskyped. Er viel natuurlijk genoeg te babbelen dus we hebben heel wat tijd weg gekletst. Wauw dat voelde goed en fijn, even een moeder-dochter moment. Blij, enthousiast en een voldaan gevoel na zo’n mooi skype gesprek.

In de middag ging ik met collega’s Rinne en Gijs en (bondcoach van de weg, die hier voor vier dagen op bezoek was)  Johan Procee samen trainen. Dit was de slechtste training van de week. De heren hadden het tempo er flink in, hierdoor was het voor mij een mislukte gezamenlijke training,  aan het einde hield ik het dan ook maar voor gezien en ben mooi mijn eigen weg gegaan. Ik kom hier om aan mijn basis en duurvermogen te werken, niet om mijzelf over hoop te rijden.

Aangezien het de vorige dag waaide met windkracht vijf en ik door de heren aardig had lopen stoempen had ik geen behoefte om deze dag weer gezamenlijk te trainen. Ik besloot deze dag er lekker alleen op uit te gaan. Een heerlijke duurtraining met goede muziek in de oren en een prachtige omgeving. Wat voelde ik mij deze dag weer rijk met het goede weer en de prachtige natuur. Ik besloot deze middag neer te ploffen bij het zwembad voor een powernap dit gaat prima wanneer de zon volop schijnt en het 25 graden is, een mooi moment om de melkflessen even bij te werken.

Melkflessen bijwerken

Vrijdag was een kopie qua training van dinsdag. In de middag hoorde ik dat het strandbed mij weer riep, hier maar gehoor aan gegeven en samen hebben we ons weer prima vermaakt in de zon.

Zaterdag kantelende de weersomstandigheden maar ook mijn fysieke toestand,  Rinne kwam hier flink verkouden aan en ik vrees dat hij mij heeft aangestoken. Ik stond op met een zere keel en een snotneus. Dit weerhield mij er niet van toch te gaan trainen. Deze ochtend toch maar mooi mijn duurtraining af gewerkt. Daarna de race van Sven kramer via de livestream gekeken en toen mijn bed in gedoken tot het avondeten. Snel wat gegeten en daarna gelijk weer mijn bed in gedoken ik voelde mij niet 100%. De verkoudheid nekte me en het beste medicijn leek me een goede nacht slapen.

Zondag was het nog één keer bikkelen, dit was de laatste dag van het trainingsprogramma wat flink opgeschroefd was. Het waren twee intensieve weken waarin de opbouw in het duurvermogen was verhoogd, uren maken. Vandaag stond er nog een rit van drie uur op de planning. Rinne en ik gingen samen op pad. Een duurrit met specifieke oefeningen. Rinne moest een aantal blokjes fietsen met 1 been om de kracht te verbeteren in dat been. Voor hem een lastige oefening voor mij dagelijkse kost. Normaal gesproken moet ik in de duurritten 3 tot 5 keer een sprintje full pull doen. Dit liet ik vandaag achterwege gezien mijn verkoudheid. Rinne en ik hadden een prachtig rondje. We gingen het laatste uur van de training in, deze was net begonnen en toen reed Rinne lek. Dus naar de kant van de weg om de band te vervangen. Dit was net kamperen maar dan anders. Met een primitief handpompje net zolang pompen totdat we weer genoeg lucht in de band hadden. Intussen was het weer steeds slechter geworden en koelden we snel af. Gelukkig was de band gerepareerd en besloten we naar huis te gaan, we waren leeg en koud. We hebben wel geteld 10 meter gereden, rijd Rinne weer lek. We keken elkaar aan, riepen in koor *** en begonnen te lachen en er restte ons niets anders weer te gaan kamperen maar dan anders. Vernikkeld voerden we ook de tweede reparatie uit. Daarna zijn we op hoop van zege naar huis gereden,  we hadden geen reservebandjes meer dus als we nu weer lek zouden rijden dan waren we de sjaak. Gelukkig zijn we fietsend thuis aangekomen en was het tijd voor een warme douche een goede middaglunch. Toen plat voor de livestream om onze Wüst naar goud te juichen. 

Week vijf was een pittige week, maar een week waarin ik stappen heb gezet qua trainingsuren. Met een tevreden gevoel sluit ik de vijfde week in Calpe af en zie ik mijn rustweek met smart tegemoet.

Tot de volgende blog, volgers!

Sportieve en warme groet,

Alyda Norbruis

Gespot, hoe vet? SUPERGAAF!
In mijn dromen prof zijn bij zo'n ploeg.

Vier weken voorbij!

Willen=Kunnen!

Stil zit ik naar mijn laptop scherm te staren zoekend naar woorden om deze blog mee te vullen. Hoe meer ik nadenk, hoe groter de grijns op mijn gezicht word. Het voelt hier zo goed, zo geweldig goed, nee het voelt fantastisch. Of beter gezegd het is uniek, beter dan dit kan het tot nu toe niet. Hard trainen, hard werken, passie en discipline vloeien samen in uren, minuten en soms zelfs seconden. Als ik er met mijn fiets weer vandoor ga voor een ritje door het spaanse landschap besef ik mij: Niets is zoeter dan de smaak van winnen. Soms lijkt de tijd stil te staan, maar hier is geen tijd te verliezen. Hoeveel talent je ook hebt en hoe perfect je ook bent, je kunt niet goed zijn of worden zonder hard te werken. Ik voel me bevoorrecht paralympisch topsporter te zijn en hou mij vast aan een vrij eenvoudige filosofie: ik doe wat anderen niet kunnen of niet willen.

Zo heb ik afgelopen week ook weer hard gewerkt aan mijn droom. Laat me niet uit het veld slaan door lichamelijke tegenslagen. De laatste bezoeken aan het ziekenhuis en de spaanse arts hebben mij weer groen licht gegeven verder te kunnen met het gene wat ik het liefst doe, mijn benen laten draaien. Deze week weer mooi wat uurtjes op de fiets gezeten voornamelijk om duurtrainingen af te werken, al lijkt het vaak eerder op een schoonheidsbehandeling. Waar menig vrouw de schoonheidsspecialist bezoekt en zorgt dat alles weer is bijgewerkt zo ben ik juist eelt aan het kweken door maar stug te blijven zitten op mijn zadel. ;-). Waar ik denk naast het fietsen tijd te hebben voor andere dingen valt dit nog tegen. Heel wat films gedownload in Nederland, maar mijn leven hier is een heuse film. Het blijft adembenemend om hier te fietsen, het uitzicht is op bepaalde punten eindeloos. Zo had ik zaterdag een eindeloos uitzicht in Benidorm vanaf het balkon bij Tim. Hij is een goede vriend van mij en tevens ook collega. Ik was samen met Gijs en Jetze bij hem op bezoek. Het was erg gezellig en we hebben heerlijk gegeten.

Eindeloos, adembenemend

Uitzicht vanaf Balkon Benidorm

Opnieuw zit ik naar mijn laptop scherm te staren, dit keer geen grijns op mijn gezicht maar een hart wat ineens op hol slaat. Tsja af en toe mis ik stiekem hier toch wel dat koude, haastige en drukke Nederland. Denkend aan mijn familie, vrienden en het mooie Fryslân, wordt mijn hart verwarmd door een prachtig gedicht van mijn tweelingzusje Alyce:

Alyce hou van jou! X

Gesterkt door deze woorden, besef ik mij op mijn eigen kamertje wat inmiddels een beetje als thuis aanvoelt. Het is een heerlijk eigen plekje, uniek dat ik al een maand in Spanje zit. Daarmee zijn de eerste vier weken een feit! Naast alle fietstrainingen vul ik mijn tijd nog wel eens op met een skype gesprek met vrienden en familie. Zo afgelopen zaterdag met een vriendin, Lumine een heerlijk gesprek gehad. Samen veel gelachen, vrouwenpraat gehad (wat ik hier tussen drie mannen nog wel eens mis) en lekker bijgekletst. Weer helemaal van elkaar op de hoogte, fijn  gevoel! Zondagavond nog heerlijk met mijn broer en schoonzus bijgekletst. Fijn om de mensen die ik liefheb weer eens live te zien en te horen via skype.

Ik kruip weer terug in mijn sportwereld, terug naar datgene waarvoor ik hier ben:

Tot de volgende blog!

Sportieve en warme groet,

Alyda Norbruis

Nederlandse nachten en spaanse dagen

Bij de kust

Terwijl de meeste Nederlanders zitten weg te vernikkelen in het koude kikkerlandje leef ik hier voort in mijn fietsparadijs waar ik bijna elke dag de zon wel even begroet. Maar waar te beginnen dit keer met mijn verhaal? Ik heb weer zoveel beleefd! Inmiddels zijn er al drie weken voorbij.

Het begin van de derde week hier begon goed met de bekendmaking van de selectie voor het WK-baan. Ik ben één van de gelukkigen die geselecteerd is voor dit wereldkampioenschap wat gehouden zal worden in  het  Mexicaanse Aquascalientes van 10 tot 13 april. Deze plaats in de selectie maakt mij nog gemotiveerder dan ik al was. 

Zoals elke maandag stond er weer ''rustdag'' op het programma. Toch heb ik mij niet hoeven vervelen, helaas kreeg mijn laptop kuren en besloot ook spastisch te gaan doen. Soort zoekt soort?
Hij haperde, viel de hele tijd uit en had zelfs het lef kokend te worden. Met dit geval viel niet meer te werken en had snel medische hulp nodig. Op internet een Nederlands mannetje gevonden dat reparaties aan deze ingewikkelde apparatuur uit kan voeren.  Ik moest voor de afspraak voorbij Benidorm zijn. Op de fiets is dit niet te doen, gelukkig was Jetze bereid met z’n bus en mij erheen te rijden en mij deze middag te ondersteunen. Na een hele middag bij de reparateur over de vloer waren de problemen gelukkig weer verholpen en heb ik sinds die tijd weer een laptop die naar behoren werkt.  Zo kan ik in ieder geval weer contact houden met Nederland en mijn trainingen verwerken en ontvangen. Gelukkig zien mijn soort zoekt soort maatje en ik de toekomst weer zonnig tegemoet. 

Dinsdag had ik weer kracht-core training, voor mij is dit net een speeluurtje in de apenkooi. Stop mezelf weg in wat ze hier een tennisbaan noemen,  gooi daar een foamrol naar binnen, een balans bal, een dienblad zet een muziekje op en leef me uit. Zoals een kind in de middag z’n slaapje doet, liet ik mij zelf even tot rust komen op een strandbedje wat geparkeerd staat bij het zwembad. Daarna op de fiets naar de fysiotherapeute. Waarmee we vorige week contact hadden gekregen. Omdat ik mijn lichaam al aardig op z’n donder had gegeven bood Marte aan dat ik wel langs mocht komen. Ze heeft mij super kunnen behandelen, dit scheelt een hoop, eindelijk weer een beetje uit de knoop. Ik was weer klaar voor de rest van de trainingen.  Hier dacht het weer alleen op woensdagochtend anders over. Het regende alsof ik in Nederland was. Toen maar met mijn goede vriendin Marit geskyped. Een mooie gelegenheid om weer even bij te kletsen. De rest van de ochtend besteed om de mail weg te werken en de to do lijst wat te verkleinen. In de middag liet het weer het toe toch nog even te trainen. Al heb ik de lucht hier wel eens wat vriendelijker naar mij zien kijken tijdens mijn training, ach dan maar schuin terug kijken, verstand op 0 en gaan. Bij terugkomst nog heerlijk gekletst via Skype met Monic.

Wat je wel niet met een dienblad kan, tadaa trainen!

Jeuk is leuk en pijn is fijn zeggen mensen wel eens, mag toegeven dat ik er graag ook zelf zo over denk. Toch vond ik de pijn waarmee ik donderdag  wakker werd toch iets minder. Maak me niet snel zorgen maar naarmate de dag vorderde begon ik mij meer zorgen te maken, sterker nog ik wist niet meer hoe ik het moest hebben. Marte maar gebeld en om raad gevraagd, het zou die lieve Marte ook niet zijn om me langs te laten komen. Na een check bij haar toch enige zorgen, uiteindelijk bij de arts beland met de diagnose: Ribblokkade. Niks aan de hand toch? Toch medicatie erin om de pijn te verlichten en toen weer naar huis en verder tot de orde van de dag. Vrijdagmorgen nog even geskyped met de fysio therapeut van het NL-team om het medische beleid even door te nemen.  In de middag nog spontaan bezoek gehad van mijn collega Tim, hij zit hier in Benidorm om ook te trainen voor zijn doelen.

Zaterdag mijn grote vriend ‘’ de arts’’ weer bezocht, eens kijken of hij nog weer een keer kon helpen aangezien de pijn weer helemaal terug was. Hij bedacht hij van mij nog een stekelvarken te maken, een stuk of 20 cocktailprikkers in mijn schouderbladen en nek kreeg ik voor de servicebeurt. Ik kon er weer tegenaan. In de middag was mijn grootste kameraad er weer klaar voor, we hebben samen weer heerlijk door het spaanse landschap de benen weer aan het werk gezet. De fiets en ik, goh we blijven verliefd op elkaar!

Jij de fiets, en ik voor altijd samen

Na de zoveelste Nederlandse nacht qua temperatuur, brr.. maar ondersteund door mijn winter pyjama, mijn kruik en mijn dekbed kwam in de nacht weer door. Onder mijn dekbed kun  je onderhand een hele kleuterklas verstoppen.  Deze morgen veraste de ochtendzon mij met z’n warme zonnestralen op de vroege zondagmorgen. Om 9.30  stond de teller aan, waren de bandjes opgepompt, de bidon gevuld en wachtte de nog altijd krankzinnige eerste klim van 22% mij weer op.  Deze pukkel (voor mij een muur) bij het vertrek van huis blijf ik elke keer vervloeken, vrees dat dit stuk asfalt en ik nooit vrienden gaan worden. Nog altijd kom ik elke keer scheel van ellende boven, maar daar wacht de rest van het o zo mooie gebied mij op met al z’n glooiende wegen. Heb een schitterende training af gewerkt onder de kachel van de spaanse zon. 
Na de lunch, welke natuurlijk in de zon werd opgegeten de middag heerlijk doorgebracht bij het zwembad aan huis…dit noemen ze winter in Calpe?! Benieuwd wat mij de vierde week gaat brengen. Wat mij betreft een week zonder cocktails, een week waarin ik weer wat meer met mijn kameraad op pad ga en ik het verdwaalde strandbed bij het zwembad wat mij betreft nog een paar keer test ;-)

Tot de volgende keer!

Sportieve en warme groet,

Alyda Norbruis

GENIETEN ;-)

Times flies when you have fun!

Op de boulevard

Ola, laat ik de rest maar verder schrijven in het Nederlands. De spaanse taal begint al vriendelijker te klinken in mijn oren, al is deze taal verder voor mij abracadabra ;-). Afgelopen week weer veel beleefd. Waar ik dacht tijd over te gaan hebben, kom ik tot nu toe tijd te kort. De klok lijkt wel ADHD te hebben! Gelukkig heb ik dit tot nu toe bij mijzelf nog niet geconstateerd. Al leek het weekschema er wel op,  vorige week nog veel tijd besteed aan het uitzoeken en regelen van de laatste zaken om hier zo goed mogelijk de tijd door te kunnen komen. 

Aangezien ik (en ook Gijs) vanwege onze beperking fysio nodig hebben (zeker als we zoveel van ons lichaam vragen) zijn we op zoek gegaan naar een fysio hier in het spaanse oord.

We hadden een adres gevonden op internet en besloten hier naar toe te gaan maar dat dit een hele ochtend in beslag zou nemen hadden we niet verwacht. Het was op ons rustdag maar deze rust was snel gevlogen. We belanden namelijk met ons fiets midden in Parijs..uh correctie: Calpe. Het was chaos eerste klas. Toeterende automobilisten, scheurende scooters en een hels kabaal. Het was een hele zoektocht helaas zonder resultaat. Nouja goed we wisten nu in ieder geval waar het bruisende hart van Calpe was, maar de fysio hadden we niet gevonden. Balend keerden we terug naar huis. Verder op  deze rustdag niks meer uitgevoerd, alleen nog even een skype gesprek met de bondscoach en de fysio van het Nederlands team gehad om de stand van zaken door te nemen en met name om te bewaken en te monitoren hoe het lichamelijk met mij gaat. Uit het contact kwam naar voren dat de trainingen goed gaan dus de dag erna mocht ik weer los.

Parijs.. uh Calpe!

Dinsdag stond er op het menu een kracht-core training en daarna een hersteltraining op de fiets. De tweede training was een uitdaging en dat thuis in de tuin. Ik heb deze training uitgevoerd op de losse roller! Voor mij een spannende onderneming. Voor de training op een losse roller heb je veel balans nodig, mijn balans word flink verstoord door mijn spasmes. In het begin leek ik op een vogeltje wat moet leren vliegen maar nog niet weet hoe de vleugels werken. Ik ben nog nooit zoveel heen en weer gehusseld van links naar rechts, een attractie van de kermis was er niks bij. Gelukkig werd ik uiteindelijk de baas over mijn lijf en de roller en heb ik een goede training gehad. Voor een eerste keer ging het echt goed en had ik er aan het einde zelfs plezier in. Ik zie nog veel meer uitdaging in deze (voor mij) nieuwe vorm van een hersteltraining.

Whaaaa! Op de losse roller

Op het moment dat ik vergelijkbaar ben met een bolletje wol wat helemaal in de knoop zit krijgen we gehoor van de fysiotherapeute nadat we haar gemaild hadden. Het bleek inderdaad dat we de vorige dag bij het verkeerde adres waren geweest. Doordat we in contact waren gekomen bood ze aan langs te komen, nog dezelfde middag kwam ze gelijk ons thuis opzoeken om te horen wat ons hulpvraag/wensen zijn. Ze heet Marte, is Nederlandse en hierheen geëmigreerd. Het klikte gelijk en een samenwerkingsverband was gelegd. Een supervrouw die ons wil helpen! Het was gelukt we hadden een fysio gevonden, nu nog even de verzekering raadplegen en dan hopelijk aan de slag met haar.

Woensdag mocht ik weer op de weg fietsen. Omdat mijn trainingen zo goed gaan is mijn trainingsfrequentie omhoog gebracht waardoor ik nu langer mag én kan fietsen op een dag.

Hierdoor kon ik mooi samen met Timo en Gijs mee voor een duurrit. Tijdens deze training weer een hoop profteams tegengekomen waaronder de dames van Rabobank- Liv Team, de heren van BMC en de dames van Spezialized. Het is en blijft inspirerend!

Donderdag, vrijdag en zaterdag goede trainingen af kunnen werken. Vrijdag was het qua weer de beste dag. Zo mooi dat ik in de middag voor het eerst heb kunnen zonnen op een matras in de tuin. Dat was echt genieten! Maar waar ik afgelopen week echt energie voor 10 van kreeg was zaterdag op het moment dat ik tijdens mijn eigen training mijn allergrootste voorbeeld en idool Kirsten Wild tegen kwam. Zij is hier ook aan het trainen.  Zij is voor mij een inspiratiebron. Wat is dat een bikkel en wat kan die fietsen zeg! Goh, als ik eens een wens zou mogen doen dan zou ik wensen dat ik voor één dag haar lijf mag lenen om de sterren van de hemel te fietsen. Met mijn vreugde van de zonnestralen van vrijdag en zaterdag worstelde ik mij zondag door de kou heen die mij in de weg zat tijdens de training. Pff ik sloot mijn weekenddienst daarmee niet al te best af. Mag je eindelijk drie uur achter elkaar trainen, vergeet de zon dat die ook ingepland was voor de weekenddienst. Een koud einde van de tweede week alweer deed me even herinneren aan Nederland, doen beseffen dat de klok toch geen ADHD heeft maar dat ik mij bevind ik een luxe positie. Op naar een nieuwe week, een week waarin ik “ola” zal blijven beheersen, abracadabra hatseflats wordt en mijn gevoelens blijven verlangen naar de prachtige omgeving, de zon, de zee en vooral de fiets!

Met Kirsten Wild :-)

Tot de volgende blog.

Sportieve en warme groet, 

Alyda Norbruis