Times flies when you have fun!

Op de boulevard

Ola, laat ik de rest maar verder schrijven in het Nederlands. De spaanse taal begint al vriendelijker te klinken in mijn oren, al is deze taal verder voor mij abracadabra ;-). Afgelopen week weer veel beleefd. Waar ik dacht tijd over te gaan hebben, kom ik tot nu toe tijd te kort. De klok lijkt wel ADHD te hebben! Gelukkig heb ik dit tot nu toe bij mijzelf nog niet geconstateerd. Al leek het weekschema er wel op,  vorige week nog veel tijd besteed aan het uitzoeken en regelen van de laatste zaken om hier zo goed mogelijk de tijd door te kunnen komen. 

Aangezien ik (en ook Gijs) vanwege onze beperking fysio nodig hebben (zeker als we zoveel van ons lichaam vragen) zijn we op zoek gegaan naar een fysio hier in het spaanse oord.

We hadden een adres gevonden op internet en besloten hier naar toe te gaan maar dat dit een hele ochtend in beslag zou nemen hadden we niet verwacht. Het was op ons rustdag maar deze rust was snel gevlogen. We belanden namelijk met ons fiets midden in Parijs..uh correctie: Calpe. Het was chaos eerste klas. Toeterende automobilisten, scheurende scooters en een hels kabaal. Het was een hele zoektocht helaas zonder resultaat. Nouja goed we wisten nu in ieder geval waar het bruisende hart van Calpe was, maar de fysio hadden we niet gevonden. Balend keerden we terug naar huis. Verder op  deze rustdag niks meer uitgevoerd, alleen nog even een skype gesprek met de bondscoach en de fysio van het Nederlands team gehad om de stand van zaken door te nemen en met name om te bewaken en te monitoren hoe het lichamelijk met mij gaat. Uit het contact kwam naar voren dat de trainingen goed gaan dus de dag erna mocht ik weer los.

Parijs.. uh Calpe!

Dinsdag stond er op het menu een kracht-core training en daarna een hersteltraining op de fiets. De tweede training was een uitdaging en dat thuis in de tuin. Ik heb deze training uitgevoerd op de losse roller! Voor mij een spannende onderneming. Voor de training op een losse roller heb je veel balans nodig, mijn balans word flink verstoord door mijn spasmes. In het begin leek ik op een vogeltje wat moet leren vliegen maar nog niet weet hoe de vleugels werken. Ik ben nog nooit zoveel heen en weer gehusseld van links naar rechts, een attractie van de kermis was er niks bij. Gelukkig werd ik uiteindelijk de baas over mijn lijf en de roller en heb ik een goede training gehad. Voor een eerste keer ging het echt goed en had ik er aan het einde zelfs plezier in. Ik zie nog veel meer uitdaging in deze (voor mij) nieuwe vorm van een hersteltraining.

Whaaaa! Op de losse roller

Op het moment dat ik vergelijkbaar ben met een bolletje wol wat helemaal in de knoop zit krijgen we gehoor van de fysiotherapeute nadat we haar gemaild hadden. Het bleek inderdaad dat we de vorige dag bij het verkeerde adres waren geweest. Doordat we in contact waren gekomen bood ze aan langs te komen, nog dezelfde middag kwam ze gelijk ons thuis opzoeken om te horen wat ons hulpvraag/wensen zijn. Ze heet Marte, is Nederlandse en hierheen geëmigreerd. Het klikte gelijk en een samenwerkingsverband was gelegd. Een supervrouw die ons wil helpen! Het was gelukt we hadden een fysio gevonden, nu nog even de verzekering raadplegen en dan hopelijk aan de slag met haar.

Woensdag mocht ik weer op de weg fietsen. Omdat mijn trainingen zo goed gaan is mijn trainingsfrequentie omhoog gebracht waardoor ik nu langer mag én kan fietsen op een dag.

Hierdoor kon ik mooi samen met Timo en Gijs mee voor een duurrit. Tijdens deze training weer een hoop profteams tegengekomen waaronder de dames van Rabobank- Liv Team, de heren van BMC en de dames van Spezialized. Het is en blijft inspirerend!

Donderdag, vrijdag en zaterdag goede trainingen af kunnen werken. Vrijdag was het qua weer de beste dag. Zo mooi dat ik in de middag voor het eerst heb kunnen zonnen op een matras in de tuin. Dat was echt genieten! Maar waar ik afgelopen week echt energie voor 10 van kreeg was zaterdag op het moment dat ik tijdens mijn eigen training mijn allergrootste voorbeeld en idool Kirsten Wild tegen kwam. Zij is hier ook aan het trainen.  Zij is voor mij een inspiratiebron. Wat is dat een bikkel en wat kan die fietsen zeg! Goh, als ik eens een wens zou mogen doen dan zou ik wensen dat ik voor één dag haar lijf mag lenen om de sterren van de hemel te fietsen. Met mijn vreugde van de zonnestralen van vrijdag en zaterdag worstelde ik mij zondag door de kou heen die mij in de weg zat tijdens de training. Pff ik sloot mijn weekenddienst daarmee niet al te best af. Mag je eindelijk drie uur achter elkaar trainen, vergeet de zon dat die ook ingepland was voor de weekenddienst. Een koud einde van de tweede week alweer deed me even herinneren aan Nederland, doen beseffen dat de klok toch geen ADHD heeft maar dat ik mij bevind ik een luxe positie. Op naar een nieuwe week, een week waarin ik “ola” zal blijven beheersen, abracadabra hatseflats wordt en mijn gevoelens blijven verlangen naar de prachtige omgeving, de zon, de zee en vooral de fiets!

Met Kirsten Wild :-)

Tot de volgende blog.

Sportieve en warme groet, 

Alyda Norbruis