De eerste week vloog voorbij

In de tuin van mijn verblijf

In het fries zeggen we wel eens tiid hâld gjin skoft oftewel de tijd vliegt voorbij. Inmiddels zit ik alweer een week in het Spaanse Calpe. Langzaam begint alles te wennen, het huisje, de omgeving, de trainingsroutes, de stugge en nukkige spanjaarden en zo kan ik nog wel een grotere opsomming maken. Wat nog niet echt wil wennen zijn de koude avonden en nachten, het lijkt hier af en toe wel winter. Op zich niet zo erg maar ze kennen hier geen normale dekbedden. Mijn dekbedovertrek had ik wel meegenomen maar om daar fatsoenlijk een stuk stof (wat eerder lijkt op een vloerkleed) netjes in weg te werken is zo goed als onmogelijk. Ah fijn, de eerste drie nachten met het weg gefrommelde stuk kleed in mijn dekbedhoes geslapen. Je kunt wel raden dat dit niet lekker sliep, bovendien was dit niet eens zo dik dus ik lag te bibberen in mijn bed. Na drie nachten slapeloze nachten uiteindelijk toch maar een dekbed gekocht bij de plaatselijke JYSK. Deze lijkt tenminste meer op de Hollandse dekbedden, over de nachtrust voorlopig geen zorgen meer.

Slecht geslapen of niet de trainingen gaan door en deze waren afgelopen week behoorlijk pittig. Dinsdag en woensdag stonden namelijk testen op het programma. Dinsdag hadden we de eerste testdag. Deze test hebben we gedaan op een klim deze test bestond uit: 3x 8 seconden maximaal omhoog sprinten, daarna 1 minuut maximaal omhoog sprinten en uiteindelijk nog 5 minuten zo hard als je kan de klim omhoog. Ik schreef in de vorige blog dat ik bij het klimmetje bij huis al scheel van ellende keek, maar dit was nog wel even wat erger. Bleg, afzien tot je er bij neer valt. Alsof deze test niet genoeg was, de dag erna mochten we weer. Op deze zonnige woensdag hadden we de tweede testdag. Deze test was ook bergop maar bestond uit maar liefst 20 minuten maximaal geven wat je kan. Dat is wel even wat anders als de dag ervoor en dat bleek wel. Een berggeit zal ik nooit worden, allemachtig wat was dit afzien. Normaal vind ik fietsen leuk, maar dit keer was ik bijna geneigd af te stappen. Poeh, wat een ellende. Gesteund door mijn mannelijke collega’s en teammaatjes die in mijn wiel achter me aan reden hebben vanaf het begin mij toegeschreeuwd. Dankzij deze aanmoedigingen kon ik door zetten tot het eind. Tijdens deze test heeft mijn hart overuren gemaakt, zijn mijn longen zowat opgeblazen en mijn benen bijna ontploft. Ik moest en zou het asfalt doen afbrokkelen, maar dit keer had ik moeite om de zwarte massa onder mij door te laten schieten. Het was afzien tot het gaatje om de 20 minuten te halen. Aan het einde stond ik bijna stil dat zelfs een kruipende peuter mij in het laatste stuk  nog met gemak bij zou kunnen houden. Na de test mijzelf gelijk tegen een rots geparkeerd om daar snakkend naar adem bij te komen. Wat drinken erin, even genieten van het uitzicht en weer op de fiets. Misselijk, trillend en met kippenvel over het hele lijf van uitputting weer op naar huis. Geloof dat deze verschijnselen wel aangeven dat het afzien geslaagd was. Gelukkig trokken deze verschijnselen vrij snel weg en voelde ik mijn weer een beetje mens. Mijn humeur was weer helemaal goed toen we onderweg naar huis Argos Shimano tegen kwamen. Supergaaf om nog een profploeg tegen te komen (zoals we eerder deze week Omega Pharma Quickstep tegenkwamen) mooi om door deze heren begroet te worden. Thuis reste niks anders als bijkomen van deze monsterlijke test.

Donderdag heb ik nog even een uurtje op de tacx gereden om de verzuring en de stijfheid van de test een beetje uit mijn benen te trappen.

Op de tacx

Vrijdagmorgen stond voor het eerst core stability op het programma en in de middag nog weer even een half uurtje op de tacx gezeten. Zaterdag kon ik gelukkig de weg weer op voor een training. Samen met Gijs een training gedaan naar de haven van Moraira en toen weer naar huis. Het weer was deze dag namelijk niet zo lekker. Het was bewolkt, het waaide aardig en er vielen zelfs een paar spatten regen.

Trainingsronde Moraira met Gijs

Zondag begon niet zo goed. Ik had een verhoogde rustpols en voelde mij erg vermoeid, dit dwong mij terug te gaan in bed om rust te pakken. Na twee uren in bed liggen was mijn rustpols een stuk beter en kon ik gelukkig mijn training toch nog uitvoeren. Het was de beste training van deze week. Ik heb zelf twee uur door de bergen gefietst, heerlijk op mijn eigen tempo en dat met een brandend zonnetje wat mijn lijf heerlijk verwarmde. Het laatste half uur van de training kwam ik mijn  ploegmaten Timo en Jetze tegen. Met hen ben ik terug gereden naar huis. Het was een eerste indrukwekkende week.

Via die weg al een heel eind omhoog geklommen,
Foto is gemaakt bijna op de top van deze beklimming.

Binnenkort weer een nieuwe update, tot dan!

Sportieve en warme groet, 

Alyda Norbruis 

Aprovecha el día ;-)