Het is zover

Vertrek van vliegveld Weeze

Voor ik het wist was het zover. Op zondag was het tijd om van de allerlaatste mensen afscheid te nemen en Nederland gedag te zeggen. Dit was wel even wennen een beetje moeilijk maar tegelijk ook spannend en leuk. Gelukkig werd ik door een goede vriend en tevens ook een teamgenoot naar het vliegveld gebracht. Samen nog heerlijk kunnen kletsen en lachen in de auto. Voordat ik het wist was ik op het vliegveld en ging het allemaal echt snel. Daar was Gijs, met hem zou ik samen afreizen naar Spanje waar ook hij zal trainen om zijn droom na te jagen.  Het inchecken was zo gepiept. Nog even een bakje koffie gedronken en voordat we het wisten konden we aan boord van Ryanair.

Na 2,5 uur vliegen landen we veilig op Alicante. Toen moesten we nog een uur rijden tot ons eindbestemming, gelukkig haalde Jetze ons op want er gingen geen bussen meer. Toen we bij het huisje aankwamen wachtte Timo ons al op, toen waren we compleet. Jetze en Timo waren vrijdag al aangekomen in Spanje nadat ze op 2 januari vertrokken waren met de bus,  zij hebben al het materiaal en alle andere benodigdheden over de weg vervoerd.  Toen we aankwamen in ons huisje was alles al geregeld door deze twee mannen, wat een luxe!

Aankomst vliegveld Alicante

Na een slechte nacht slaap aangezien het nogal koud was, begon het echt door te dringen waar ik was. Wauw, de zon scheen en buiten was de temperatuur aangenamer als in ons huisje en er stonden palmbonen voor mijn neus in te tuin. Dat is nog eens goed wakker worden. Na een goed ontbijt was het tijd voor de allereerste training. Deze training stond voor mij in het teken van verkennen en wennen. Nou ik kan je vertellen er valt weinig te verkennen en wennen, het is hier geen meter vlak. Dat betekend dat ik gelijk aan de bak kon, gelijk bij het vertrek van ons huisje is een pittig klimmetje, mijn rikketik maakte gelijk overuren en ik keek binnen mum van tijd scheel van ellende, dit was slechts de warming-up. Daarna volgde een training van alleen maar klimmen. Toch heb ik mij prima vermaakt. Na een half uurtje kwamen we de profwielrenners van Omega Pharma Quickstep tegen met o.a. Mark Cavendish, hoe cool is dat?! Waar ik eerst dacht: wat doe ik hier? Kreeg ik hoe langer de training duurde, meer plezier in de klimstukken, en het mooie is na klimmen komt ook dalen. Goh wat is dat gaaf en mooi om te doen, met hoge snelheid naar beneden suizen, de wind door je wielerkleding voelen wapperen en ondertussen genieten  van een prachtige omgeving. Het was een goede training, heerlijk in korte broek en shirt, 21 graden en volop zon.  Toch was het na twee uur trainen wel genoeg en keerden we terug bij ons huisje.

YEAH, de top van de klim bereikt, en jaja ik kan nog lachen ;-)
Afzien en genieten!!!

Helaas deed het warm water het niet, dus heb ik staan dansen onder de douche, brrr! Toen wat gegeten want mijn energievoorraad was behoorlijk leeg na al het harde werken in de bergen. Normaal gaan we in de rust, duiken we ons bed in en doen we een power nap. Maar het was zo mooi weer dat Gijs en ik besloten naar het strand te gaan en bij de boulevard te kijken. Beide hebben we niet gevonden, het strand niet en ook de boulevard niet. Maar we hebben een prachtig kronkelweggetje via de kust naar beneden gelopen met continue een fantastisch uitzicht.

Paradijs om de hoek van ons verblijfplaats

De kust

Een deel van de wandeltocht, het kronkelweggetje

De straat waaraan ik voor 3 maanden woon

Wandeltocht naar de zee.

Eenmaal beneden aangekomen zijn we in de zon gaan zitten op een steiger bij het water.  Met de brandende zon die mij heerlijk verwarmde, het geruis van de zee en het eindeloze uitzicht dwaalde ik af met mijn gedachten. Ver weg van huis, ver weg van familie en vrienden, ver weg van mijn o zo veilige thuishaven. Maar op de juiste weg om stappen te kunnen maken, op weg naar RIO2016!

Binnenkort meer, jullie horen weer van mij.

Sportieve en warme groet,

Alyda Norbruis