Twijfels, zorgen en angsten

Uitzicht tijdens de kracht-core training
op de tennisbaan.

Ken je dat gevoel dat je jezelf in de weg zit? Zo’n week had ik afgelopen week in Spanje. Normaal bezit ik over een bak vol motivatie, deze week was de motivatie maar ook mijn goede gevoel zoek. Ik heb voor de rustweek  twee intensieve trainingsweken gehad die qua uren en omvang waren verhoogd. Ik heb deze uren gereden op mijn fiets maar aan het einde van dit trainingsblok was ik behoorlijk uitgeput. Ik voelde me ontzettend moe, hangerig en motivatie loos.

Ik heb dan ook zowat de hele rustweek in mijn bed geleefd waarin ik mijzelf vermaakte met een goed boek,  de laptop waarmee ik een aantal mooie documentaires heb gezien en had daarnaast merendeels mijn ogen dicht, slapen, slapen en nog eens slapen om mijn lichaam weer bij te laten tanken. Het was voor het eerst dat ik hier het gevoel heb gehad dat de tijd leek stil te staan. Het was gevoelsmatig een lange week en een week waarin ik echt enorm naar Nederland en thuis verlangde.

In de rustweek sloegen de twijfels, de angsten en zorgen toe. Gaan de trainingen hier in het berg en heuvelachtige Spanje wel goed? Boek ik wel vooruitgang? Kan ik straks als de wedstrijden weer van start gaan echt weer mee draaien in de wereldtop? Zorgen en twijfels na al dat blessureleed.

Hoe voelt het überhaupt ook alweer om in vorm te raken en te zijn? Waar mijn collega’s het hier hebben over dat ze voelen dat het goed met ze gaat en vooral dat ze merken dat ze sterker worden en vooruitgang boeken slaat bij mij de vrees alleen maar meer toe. Ik voel het niet, ik merk het niet en voor mijn gevoel zit er geen schot in de zaak. Naar mijn idee zit ik nog steeds op het zelfde niveau als toen ik hier aan kwam in Spanje en begon aan het leggen van mijn basis en inhoud. Dat maakt me bang en onzeker voor het wedstrijdseizoen wat komen gaat. Mijn vertrouwen en mijn gevoel lieten mij deze weel volledig in de steek. Dit alles maakt dat ik even een week heb gehad waarin ik niet helemaal lekker in mijn vel zat. Vaak wil het functioneren dan ook niet zo goed en heb je nergens zin in. Het werd tijd dat ik weer zin in mijn werk zou krijgen, er is toch niks mooiers als van je hobby je beroep maken ?!

Daarom moet je soms dingen los laten en proberen te nemen zoals het is en gewoon je ding (blijven) doen. Zo heb ik vandaag deze zondag en tevens de laatste dag van de rustweek gebruikt om de dingen weer op een rijtje te zetten en eens goed na te denken over hoe ik mijn motivatie weer kan vinden?  Ten eerste het besef dat ik bevoorrecht ben om in dit land en deze prima weeromstandigheden te mogen werken en dat inmiddels al zes weken lang. Daarnaast staat er een bijzonder wedstrijd evenement op de planning, hier hou ik mij aan vast en dat is het WK-Baan in April  in Mexico. Deze mooie gedachte en vooruitzichten geven mij weer een schop onder de kont en zet in de richting om weer gemotiveerd (verder)  aan de slag te gaan. De rustweek is voorbij en ik ga nu een nieuwe intensieve periode tegemoet van drie weken waarin de opbouw qua uren nog maar weer eens verhoogd zal worden. Ik zeg: kom maar op, ik ben uitgerust. Door na te denken en mezelf opnieuw op scherp te zetten weet ik weer waar ik voor werk. Op naar een nieuw trainingsblok.

Tot de volgende blog!

Sportieve en warme groet,

Alyda Norbruis