Take control off your mind, your body and your soul

Er zijn veel dingen die mij blij maken. Een goed bakje koffie, mensen die andere mensen helpen, wielerkoersen, de geur van de zee, mooie boeken, mooie documentaires, fijne momenten met familie en vrienden. Maar van niets of van niemand word ik zo blij als van mijn fiets. 

Als ik ineens een rotdag heb omdat ik thuis mis en het weer niet al te best is, dan ga ik achter mijn laptop zitten en dan schrijf ik mijn blog. Als ik dan schrijf en mijn leven als topsporter overdenk, dan komt er strijdlust in mij naar boven. Ik denk aan mijzelf, van bugjen fremd!

Ik wil mijn woorden laten lachen, zinnen laten glunderen. Teleurstellingen vervormen in mijn hoofd in uitdagingen. Slechte dagen zijn een bijkomstigheid, een voorwaarde voor goede dagen. Ik wil zo hard werken aan mijn droom, zo hard mijn pedalen in de ronte laten gaan. Dat zelfs mijn fiets er koersplezier van lijkt te krijgen, zoiets noem ik: Pedal To medal!  ;-)

Als ik nadenk over mijn beroep, nadenk over dat wat ik dagelijks doe dan kom ik tot de conclusie dat wielrennen niet alleen een vorm is om mijzelf te voorzien in het dagelijks onderhoud. Het is geen moeten, maar mogen. Wielrennen is een fantastisch gezelschapsspel in de buitenlucht wat tevens ook kan plaatsvinden op de baan, ik ben graag van de winwin situaties vandaar dat ik uitkom op zowel de weg als baan. Beide is een spel waarin ik steeds beter wil worden. Nee het is geen kolonisten van catan, ook al heeft het wel degelijk te maken met strategie, of is het niet gewoon iets van alles geven, overleven, vallen en weer opstaan?

Wat een zalig gevoel als ik terug denk aan de wedstrijden die ik gereden heb. Die vastberadenheid die ik heb wil ik vast houden. Het schudden op de fiets, dat verzet wat ik aan gort probeer te trappen, het losgeslagen enthousiasme wat me zo wild maakt als een stier. Net zoals de stier zich op het rode doek stort, stort ik mij vol overgave in alle trainingen en wedstrijden, ik speel om te winnen! Tegenslagen slaan mij niet uit het veld maar zwepen mij op. 

Mijn woorden moeten net zo vrolijk en krachtig en weerbaar zijn en worden als mijn (rechter)been. Met mijn linkerbeen blijft het een eindeloze discussie. Hoe dan ook: Ik ben een winnaar- het spel verlies je pas als je het plezier kwijt bent en dat zal mij niet overkomen. Het maakt niet uit of ik naast de fiets sta of erop zit. Of de wedstrijd nog moet beginnen of al verreden is. Of het nou januari of december is, of ik nu in Spanje of Nederland ben of in Calpe of Ureterp ben, of het nou een woensdag of een zondag is, het maakt mij niet uit. De fiets maakt mij gelukkig, altijd en overal!

Tot de volgende blog!

Sportieve en warme groet, 

Alyda Norbruis

Bij de kust van Moraira