Take control off your mind, your body and your soul

Er zijn veel dingen die mij blij maken. Een goed bakje koffie, mensen die andere mensen helpen, wielerkoersen, de geur van de zee, mooie boeken, mooie documentaires, fijne momenten met familie en vrienden. Maar van niets of van niemand word ik zo blij als van mijn fiets. 

Als ik ineens een rotdag heb omdat ik thuis mis en het weer niet al te best is, dan ga ik achter mijn laptop zitten en dan schrijf ik mijn blog. Als ik dan schrijf en mijn leven als topsporter overdenk, dan komt er strijdlust in mij naar boven. Ik denk aan mijzelf, van bugjen fremd!

Ik wil mijn woorden laten lachen, zinnen laten glunderen. Teleurstellingen vervormen in mijn hoofd in uitdagingen. Slechte dagen zijn een bijkomstigheid, een voorwaarde voor goede dagen. Ik wil zo hard werken aan mijn droom, zo hard mijn pedalen in de ronte laten gaan. Dat zelfs mijn fiets er koersplezier van lijkt te krijgen, zoiets noem ik: Pedal To medal!  ;-)

Als ik nadenk over mijn beroep, nadenk over dat wat ik dagelijks doe dan kom ik tot de conclusie dat wielrennen niet alleen een vorm is om mijzelf te voorzien in het dagelijks onderhoud. Het is geen moeten, maar mogen. Wielrennen is een fantastisch gezelschapsspel in de buitenlucht wat tevens ook kan plaatsvinden op de baan, ik ben graag van de winwin situaties vandaar dat ik uitkom op zowel de weg als baan. Beide is een spel waarin ik steeds beter wil worden. Nee het is geen kolonisten van catan, ook al heeft het wel degelijk te maken met strategie, of is het niet gewoon iets van alles geven, overleven, vallen en weer opstaan?

Wat een zalig gevoel als ik terug denk aan de wedstrijden die ik gereden heb. Die vastberadenheid die ik heb wil ik vast houden. Het schudden op de fiets, dat verzet wat ik aan gort probeer te trappen, het losgeslagen enthousiasme wat me zo wild maakt als een stier. Net zoals de stier zich op het rode doek stort, stort ik mij vol overgave in alle trainingen en wedstrijden, ik speel om te winnen! Tegenslagen slaan mij niet uit het veld maar zwepen mij op. 

Mijn woorden moeten net zo vrolijk en krachtig en weerbaar zijn en worden als mijn (rechter)been. Met mijn linkerbeen blijft het een eindeloze discussie. Hoe dan ook: Ik ben een winnaar- het spel verlies je pas als je het plezier kwijt bent en dat zal mij niet overkomen. Het maakt niet uit of ik naast de fiets sta of erop zit. Of de wedstrijd nog moet beginnen of al verreden is. Of het nou januari of december is, of ik nu in Spanje of Nederland ben of in Calpe of Ureterp ben, of het nou een woensdag of een zondag is, het maakt mij niet uit. De fiets maakt mij gelukkig, altijd en overal!

Tot de volgende blog!

Sportieve en warme groet, 

Alyda Norbruis

Bij de kust van Moraira

Twijfels, zorgen en angsten

Uitzicht tijdens de kracht-core training
op de tennisbaan.

Ken je dat gevoel dat je jezelf in de weg zit? Zo’n week had ik afgelopen week in Spanje. Normaal bezit ik over een bak vol motivatie, deze week was de motivatie maar ook mijn goede gevoel zoek. Ik heb voor de rustweek  twee intensieve trainingsweken gehad die qua uren en omvang waren verhoogd. Ik heb deze uren gereden op mijn fiets maar aan het einde van dit trainingsblok was ik behoorlijk uitgeput. Ik voelde me ontzettend moe, hangerig en motivatie loos.

Ik heb dan ook zowat de hele rustweek in mijn bed geleefd waarin ik mijzelf vermaakte met een goed boek,  de laptop waarmee ik een aantal mooie documentaires heb gezien en had daarnaast merendeels mijn ogen dicht, slapen, slapen en nog eens slapen om mijn lichaam weer bij te laten tanken. Het was voor het eerst dat ik hier het gevoel heb gehad dat de tijd leek stil te staan. Het was gevoelsmatig een lange week en een week waarin ik echt enorm naar Nederland en thuis verlangde.

In de rustweek sloegen de twijfels, de angsten en zorgen toe. Gaan de trainingen hier in het berg en heuvelachtige Spanje wel goed? Boek ik wel vooruitgang? Kan ik straks als de wedstrijden weer van start gaan echt weer mee draaien in de wereldtop? Zorgen en twijfels na al dat blessureleed.

Hoe voelt het überhaupt ook alweer om in vorm te raken en te zijn? Waar mijn collega’s het hier hebben over dat ze voelen dat het goed met ze gaat en vooral dat ze merken dat ze sterker worden en vooruitgang boeken slaat bij mij de vrees alleen maar meer toe. Ik voel het niet, ik merk het niet en voor mijn gevoel zit er geen schot in de zaak. Naar mijn idee zit ik nog steeds op het zelfde niveau als toen ik hier aan kwam in Spanje en begon aan het leggen van mijn basis en inhoud. Dat maakt me bang en onzeker voor het wedstrijdseizoen wat komen gaat. Mijn vertrouwen en mijn gevoel lieten mij deze weel volledig in de steek. Dit alles maakt dat ik even een week heb gehad waarin ik niet helemaal lekker in mijn vel zat. Vaak wil het functioneren dan ook niet zo goed en heb je nergens zin in. Het werd tijd dat ik weer zin in mijn werk zou krijgen, er is toch niks mooiers als van je hobby je beroep maken ?!

Daarom moet je soms dingen los laten en proberen te nemen zoals het is en gewoon je ding (blijven) doen. Zo heb ik vandaag deze zondag en tevens de laatste dag van de rustweek gebruikt om de dingen weer op een rijtje te zetten en eens goed na te denken over hoe ik mijn motivatie weer kan vinden?  Ten eerste het besef dat ik bevoorrecht ben om in dit land en deze prima weeromstandigheden te mogen werken en dat inmiddels al zes weken lang. Daarnaast staat er een bijzonder wedstrijd evenement op de planning, hier hou ik mij aan vast en dat is het WK-Baan in April  in Mexico. Deze mooie gedachte en vooruitzichten geven mij weer een schop onder de kont en zet in de richting om weer gemotiveerd (verder)  aan de slag te gaan. De rustweek is voorbij en ik ga nu een nieuwe intensieve periode tegemoet van drie weken waarin de opbouw qua uren nog maar weer eens verhoogd zal worden. Ik zeg: kom maar op, ik ben uitgerust. Door na te denken en mezelf opnieuw op scherp te zetten weet ik weer waar ik voor werk. Op naar een nieuw trainingsblok.

Tot de volgende blog!

Sportieve en warme groet,

Alyda Norbruis

Kamperen maar dan anders

Het leven van een topsporter :-)

Het lijk soms wel of ik op de Bahama’s zit. Wanneer het in Nederland regent, waait en bewolkt is en ik hier in Spanje vertoef op mijn strandbed lijkt het wel of ik per week verder verwijderd raak van het drukke bestaan in Nederland. Toch raast de tijd hier ook door en ben ik soms zelfs even kwijt welke dag van de week zich afspeelt. En dat terwijl ik hier een heel simpel bestaan lijd het is namelijk elke dag hetzelfde ritme. Niks anders als: eat, sleep, bike, repeat.

Mijn maandagen bevatten dezelfde inhoud van het bovenstaande ritme al staat dan de bike er niet tussen. Zo heb ik vorige week maandag benut om op mijn rustdag mijn kamer eens goed onder handen te nemen. Een goed muziekje aan en gaan met die bezem, dat is de Spaanse variant van een stofzuiger. Nadat de bezem alle hoeken grondig had geïnspecteerd was het de beurt aan de dweil dit nog eens over te doen. In mum van tijd was alles weer spik en span. Kennelijk had ik deze dag last van het poetsvirus want ook mijn fiets moest er aan geloven. Dat ding in de houdgreep genomen en ook een basic wasbeurt gegeven, zo deze kon er ook weer tegenaan. Verder deze dag lekker wat rondgehangen. In de avond mijn collega Rinne Oost nog verwelkomd, een teamgenoot die achterop de tandem rijd omdat hij slechtziend is. Rinne komt ook twee weken mee trainen met Triple C groep.

Fiets in de houdgreep en poetsen maar

Mijn kamer voor 3 maand

Mijn paleisje

Heerlijk plek voor mijzelf

Dinsdag was het weer tijd om te spartelen op de naastgelegen tennis baan. Op het programma stonden weer mooie oefeningen om de kracht-core van mijn lijf weer uit te dagen. Met aansluitend een hersteltraining op de roller.  Helaas zei de fysio haar middag behandeling af vanwege een oorontsteking, daartegenover stond dus dat ik een extra vrije middag had. Heerlijk!

Woensdagmorgen stond er niks op de planning. Een prima gelegenheid om na vijf weken eens contact te hebben met mijn (pleeg)ouders. Ik heb heerlijk met mijn mem, oftewel moeder geskyped. Er viel natuurlijk genoeg te babbelen dus we hebben heel wat tijd weg gekletst. Wauw dat voelde goed en fijn, even een moeder-dochter moment. Blij, enthousiast en een voldaan gevoel na zo’n mooi skype gesprek.

In de middag ging ik met collega’s Rinne en Gijs en (bondcoach van de weg, die hier voor vier dagen op bezoek was)  Johan Procee samen trainen. Dit was de slechtste training van de week. De heren hadden het tempo er flink in, hierdoor was het voor mij een mislukte gezamenlijke training,  aan het einde hield ik het dan ook maar voor gezien en ben mooi mijn eigen weg gegaan. Ik kom hier om aan mijn basis en duurvermogen te werken, niet om mijzelf over hoop te rijden.

Aangezien het de vorige dag waaide met windkracht vijf en ik door de heren aardig had lopen stoempen had ik geen behoefte om deze dag weer gezamenlijk te trainen. Ik besloot deze dag er lekker alleen op uit te gaan. Een heerlijke duurtraining met goede muziek in de oren en een prachtige omgeving. Wat voelde ik mij deze dag weer rijk met het goede weer en de prachtige natuur. Ik besloot deze middag neer te ploffen bij het zwembad voor een powernap dit gaat prima wanneer de zon volop schijnt en het 25 graden is, een mooi moment om de melkflessen even bij te werken.

Melkflessen bijwerken

Vrijdag was een kopie qua training van dinsdag. In de middag hoorde ik dat het strandbed mij weer riep, hier maar gehoor aan gegeven en samen hebben we ons weer prima vermaakt in de zon.

Zaterdag kantelende de weersomstandigheden maar ook mijn fysieke toestand,  Rinne kwam hier flink verkouden aan en ik vrees dat hij mij heeft aangestoken. Ik stond op met een zere keel en een snotneus. Dit weerhield mij er niet van toch te gaan trainen. Deze ochtend toch maar mooi mijn duurtraining af gewerkt. Daarna de race van Sven kramer via de livestream gekeken en toen mijn bed in gedoken tot het avondeten. Snel wat gegeten en daarna gelijk weer mijn bed in gedoken ik voelde mij niet 100%. De verkoudheid nekte me en het beste medicijn leek me een goede nacht slapen.

Zondag was het nog één keer bikkelen, dit was de laatste dag van het trainingsprogramma wat flink opgeschroefd was. Het waren twee intensieve weken waarin de opbouw in het duurvermogen was verhoogd, uren maken. Vandaag stond er nog een rit van drie uur op de planning. Rinne en ik gingen samen op pad. Een duurrit met specifieke oefeningen. Rinne moest een aantal blokjes fietsen met 1 been om de kracht te verbeteren in dat been. Voor hem een lastige oefening voor mij dagelijkse kost. Normaal gesproken moet ik in de duurritten 3 tot 5 keer een sprintje full pull doen. Dit liet ik vandaag achterwege gezien mijn verkoudheid. Rinne en ik hadden een prachtig rondje. We gingen het laatste uur van de training in, deze was net begonnen en toen reed Rinne lek. Dus naar de kant van de weg om de band te vervangen. Dit was net kamperen maar dan anders. Met een primitief handpompje net zolang pompen totdat we weer genoeg lucht in de band hadden. Intussen was het weer steeds slechter geworden en koelden we snel af. Gelukkig was de band gerepareerd en besloten we naar huis te gaan, we waren leeg en koud. We hebben wel geteld 10 meter gereden, rijd Rinne weer lek. We keken elkaar aan, riepen in koor *** en begonnen te lachen en er restte ons niets anders weer te gaan kamperen maar dan anders. Vernikkeld voerden we ook de tweede reparatie uit. Daarna zijn we op hoop van zege naar huis gereden,  we hadden geen reservebandjes meer dus als we nu weer lek zouden rijden dan waren we de sjaak. Gelukkig zijn we fietsend thuis aangekomen en was het tijd voor een warme douche een goede middaglunch. Toen plat voor de livestream om onze Wüst naar goud te juichen. 

Week vijf was een pittige week, maar een week waarin ik stappen heb gezet qua trainingsuren. Met een tevreden gevoel sluit ik de vijfde week in Calpe af en zie ik mijn rustweek met smart tegemoet.

Tot de volgende blog, volgers!

Sportieve en warme groet,

Alyda Norbruis

Gespot, hoe vet? SUPERGAAF!
In mijn dromen prof zijn bij zo'n ploeg.

Vier weken voorbij!

Willen=Kunnen!

Stil zit ik naar mijn laptop scherm te staren zoekend naar woorden om deze blog mee te vullen. Hoe meer ik nadenk, hoe groter de grijns op mijn gezicht word. Het voelt hier zo goed, zo geweldig goed, nee het voelt fantastisch. Of beter gezegd het is uniek, beter dan dit kan het tot nu toe niet. Hard trainen, hard werken, passie en discipline vloeien samen in uren, minuten en soms zelfs seconden. Als ik er met mijn fiets weer vandoor ga voor een ritje door het spaanse landschap besef ik mij: Niets is zoeter dan de smaak van winnen. Soms lijkt de tijd stil te staan, maar hier is geen tijd te verliezen. Hoeveel talent je ook hebt en hoe perfect je ook bent, je kunt niet goed zijn of worden zonder hard te werken. Ik voel me bevoorrecht paralympisch topsporter te zijn en hou mij vast aan een vrij eenvoudige filosofie: ik doe wat anderen niet kunnen of niet willen.

Zo heb ik afgelopen week ook weer hard gewerkt aan mijn droom. Laat me niet uit het veld slaan door lichamelijke tegenslagen. De laatste bezoeken aan het ziekenhuis en de spaanse arts hebben mij weer groen licht gegeven verder te kunnen met het gene wat ik het liefst doe, mijn benen laten draaien. Deze week weer mooi wat uurtjes op de fiets gezeten voornamelijk om duurtrainingen af te werken, al lijkt het vaak eerder op een schoonheidsbehandeling. Waar menig vrouw de schoonheidsspecialist bezoekt en zorgt dat alles weer is bijgewerkt zo ben ik juist eelt aan het kweken door maar stug te blijven zitten op mijn zadel. ;-). Waar ik denk naast het fietsen tijd te hebben voor andere dingen valt dit nog tegen. Heel wat films gedownload in Nederland, maar mijn leven hier is een heuse film. Het blijft adembenemend om hier te fietsen, het uitzicht is op bepaalde punten eindeloos. Zo had ik zaterdag een eindeloos uitzicht in Benidorm vanaf het balkon bij Tim. Hij is een goede vriend van mij en tevens ook collega. Ik was samen met Gijs en Jetze bij hem op bezoek. Het was erg gezellig en we hebben heerlijk gegeten.

Eindeloos, adembenemend

Uitzicht vanaf Balkon Benidorm

Opnieuw zit ik naar mijn laptop scherm te staren, dit keer geen grijns op mijn gezicht maar een hart wat ineens op hol slaat. Tsja af en toe mis ik stiekem hier toch wel dat koude, haastige en drukke Nederland. Denkend aan mijn familie, vrienden en het mooie Fryslân, wordt mijn hart verwarmd door een prachtig gedicht van mijn tweelingzusje Alyce:

Alyce hou van jou! X

Gesterkt door deze woorden, besef ik mij op mijn eigen kamertje wat inmiddels een beetje als thuis aanvoelt. Het is een heerlijk eigen plekje, uniek dat ik al een maand in Spanje zit. Daarmee zijn de eerste vier weken een feit! Naast alle fietstrainingen vul ik mijn tijd nog wel eens op met een skype gesprek met vrienden en familie. Zo afgelopen zaterdag met een vriendin, Lumine een heerlijk gesprek gehad. Samen veel gelachen, vrouwenpraat gehad (wat ik hier tussen drie mannen nog wel eens mis) en lekker bijgekletst. Weer helemaal van elkaar op de hoogte, fijn  gevoel! Zondagavond nog heerlijk met mijn broer en schoonzus bijgekletst. Fijn om de mensen die ik liefheb weer eens live te zien en te horen via skype.

Ik kruip weer terug in mijn sportwereld, terug naar datgene waarvoor ik hier ben:

Tot de volgende blog!

Sportieve en warme groet,

Alyda Norbruis