Nederlandse nachten en spaanse dagen

Bij de kust

Terwijl de meeste Nederlanders zitten weg te vernikkelen in het koude kikkerlandje leef ik hier voort in mijn fietsparadijs waar ik bijna elke dag de zon wel even begroet. Maar waar te beginnen dit keer met mijn verhaal? Ik heb weer zoveel beleefd! Inmiddels zijn er al drie weken voorbij.

Het begin van de derde week hier begon goed met de bekendmaking van de selectie voor het WK-baan. Ik ben één van de gelukkigen die geselecteerd is voor dit wereldkampioenschap wat gehouden zal worden in  het  Mexicaanse Aquascalientes van 10 tot 13 april. Deze plaats in de selectie maakt mij nog gemotiveerder dan ik al was. 

Zoals elke maandag stond er weer ''rustdag'' op het programma. Toch heb ik mij niet hoeven vervelen, helaas kreeg mijn laptop kuren en besloot ook spastisch te gaan doen. Soort zoekt soort?
Hij haperde, viel de hele tijd uit en had zelfs het lef kokend te worden. Met dit geval viel niet meer te werken en had snel medische hulp nodig. Op internet een Nederlands mannetje gevonden dat reparaties aan deze ingewikkelde apparatuur uit kan voeren.  Ik moest voor de afspraak voorbij Benidorm zijn. Op de fiets is dit niet te doen, gelukkig was Jetze bereid met z’n bus en mij erheen te rijden en mij deze middag te ondersteunen. Na een hele middag bij de reparateur over de vloer waren de problemen gelukkig weer verholpen en heb ik sinds die tijd weer een laptop die naar behoren werkt.  Zo kan ik in ieder geval weer contact houden met Nederland en mijn trainingen verwerken en ontvangen. Gelukkig zien mijn soort zoekt soort maatje en ik de toekomst weer zonnig tegemoet. 

Dinsdag had ik weer kracht-core training, voor mij is dit net een speeluurtje in de apenkooi. Stop mezelf weg in wat ze hier een tennisbaan noemen,  gooi daar een foamrol naar binnen, een balans bal, een dienblad zet een muziekje op en leef me uit. Zoals een kind in de middag z’n slaapje doet, liet ik mij zelf even tot rust komen op een strandbedje wat geparkeerd staat bij het zwembad. Daarna op de fiets naar de fysiotherapeute. Waarmee we vorige week contact hadden gekregen. Omdat ik mijn lichaam al aardig op z’n donder had gegeven bood Marte aan dat ik wel langs mocht komen. Ze heeft mij super kunnen behandelen, dit scheelt een hoop, eindelijk weer een beetje uit de knoop. Ik was weer klaar voor de rest van de trainingen.  Hier dacht het weer alleen op woensdagochtend anders over. Het regende alsof ik in Nederland was. Toen maar met mijn goede vriendin Marit geskyped. Een mooie gelegenheid om weer even bij te kletsen. De rest van de ochtend besteed om de mail weg te werken en de to do lijst wat te verkleinen. In de middag liet het weer het toe toch nog even te trainen. Al heb ik de lucht hier wel eens wat vriendelijker naar mij zien kijken tijdens mijn training, ach dan maar schuin terug kijken, verstand op 0 en gaan. Bij terugkomst nog heerlijk gekletst via Skype met Monic.

Wat je wel niet met een dienblad kan, tadaa trainen!

Jeuk is leuk en pijn is fijn zeggen mensen wel eens, mag toegeven dat ik er graag ook zelf zo over denk. Toch vond ik de pijn waarmee ik donderdag  wakker werd toch iets minder. Maak me niet snel zorgen maar naarmate de dag vorderde begon ik mij meer zorgen te maken, sterker nog ik wist niet meer hoe ik het moest hebben. Marte maar gebeld en om raad gevraagd, het zou die lieve Marte ook niet zijn om me langs te laten komen. Na een check bij haar toch enige zorgen, uiteindelijk bij de arts beland met de diagnose: Ribblokkade. Niks aan de hand toch? Toch medicatie erin om de pijn te verlichten en toen weer naar huis en verder tot de orde van de dag. Vrijdagmorgen nog even geskyped met de fysio therapeut van het NL-team om het medische beleid even door te nemen.  In de middag nog spontaan bezoek gehad van mijn collega Tim, hij zit hier in Benidorm om ook te trainen voor zijn doelen.

Zaterdag mijn grote vriend ‘’ de arts’’ weer bezocht, eens kijken of hij nog weer een keer kon helpen aangezien de pijn weer helemaal terug was. Hij bedacht hij van mij nog een stekelvarken te maken, een stuk of 20 cocktailprikkers in mijn schouderbladen en nek kreeg ik voor de servicebeurt. Ik kon er weer tegenaan. In de middag was mijn grootste kameraad er weer klaar voor, we hebben samen weer heerlijk door het spaanse landschap de benen weer aan het werk gezet. De fiets en ik, goh we blijven verliefd op elkaar!

Jij de fiets, en ik voor altijd samen

Na de zoveelste Nederlandse nacht qua temperatuur, brr.. maar ondersteund door mijn winter pyjama, mijn kruik en mijn dekbed kwam in de nacht weer door. Onder mijn dekbed kun  je onderhand een hele kleuterklas verstoppen.  Deze morgen veraste de ochtendzon mij met z’n warme zonnestralen op de vroege zondagmorgen. Om 9.30  stond de teller aan, waren de bandjes opgepompt, de bidon gevuld en wachtte de nog altijd krankzinnige eerste klim van 22% mij weer op.  Deze pukkel (voor mij een muur) bij het vertrek van huis blijf ik elke keer vervloeken, vrees dat dit stuk asfalt en ik nooit vrienden gaan worden. Nog altijd kom ik elke keer scheel van ellende boven, maar daar wacht de rest van het o zo mooie gebied mij op met al z’n glooiende wegen. Heb een schitterende training af gewerkt onder de kachel van de spaanse zon. 
Na de lunch, welke natuurlijk in de zon werd opgegeten de middag heerlijk doorgebracht bij het zwembad aan huis…dit noemen ze winter in Calpe?! Benieuwd wat mij de vierde week gaat brengen. Wat mij betreft een week zonder cocktails, een week waarin ik weer wat meer met mijn kameraad op pad ga en ik het verdwaalde strandbed bij het zwembad wat mij betreft nog een paar keer test ;-)

Tot de volgende keer!

Sportieve en warme groet,

Alyda Norbruis

GENIETEN ;-)

Times flies when you have fun!

Op de boulevard

Ola, laat ik de rest maar verder schrijven in het Nederlands. De spaanse taal begint al vriendelijker te klinken in mijn oren, al is deze taal verder voor mij abracadabra ;-). Afgelopen week weer veel beleefd. Waar ik dacht tijd over te gaan hebben, kom ik tot nu toe tijd te kort. De klok lijkt wel ADHD te hebben! Gelukkig heb ik dit tot nu toe bij mijzelf nog niet geconstateerd. Al leek het weekschema er wel op,  vorige week nog veel tijd besteed aan het uitzoeken en regelen van de laatste zaken om hier zo goed mogelijk de tijd door te kunnen komen. 

Aangezien ik (en ook Gijs) vanwege onze beperking fysio nodig hebben (zeker als we zoveel van ons lichaam vragen) zijn we op zoek gegaan naar een fysio hier in het spaanse oord.

We hadden een adres gevonden op internet en besloten hier naar toe te gaan maar dat dit een hele ochtend in beslag zou nemen hadden we niet verwacht. Het was op ons rustdag maar deze rust was snel gevlogen. We belanden namelijk met ons fiets midden in Parijs..uh correctie: Calpe. Het was chaos eerste klas. Toeterende automobilisten, scheurende scooters en een hels kabaal. Het was een hele zoektocht helaas zonder resultaat. Nouja goed we wisten nu in ieder geval waar het bruisende hart van Calpe was, maar de fysio hadden we niet gevonden. Balend keerden we terug naar huis. Verder op  deze rustdag niks meer uitgevoerd, alleen nog even een skype gesprek met de bondscoach en de fysio van het Nederlands team gehad om de stand van zaken door te nemen en met name om te bewaken en te monitoren hoe het lichamelijk met mij gaat. Uit het contact kwam naar voren dat de trainingen goed gaan dus de dag erna mocht ik weer los.

Parijs.. uh Calpe!

Dinsdag stond er op het menu een kracht-core training en daarna een hersteltraining op de fiets. De tweede training was een uitdaging en dat thuis in de tuin. Ik heb deze training uitgevoerd op de losse roller! Voor mij een spannende onderneming. Voor de training op een losse roller heb je veel balans nodig, mijn balans word flink verstoord door mijn spasmes. In het begin leek ik op een vogeltje wat moet leren vliegen maar nog niet weet hoe de vleugels werken. Ik ben nog nooit zoveel heen en weer gehusseld van links naar rechts, een attractie van de kermis was er niks bij. Gelukkig werd ik uiteindelijk de baas over mijn lijf en de roller en heb ik een goede training gehad. Voor een eerste keer ging het echt goed en had ik er aan het einde zelfs plezier in. Ik zie nog veel meer uitdaging in deze (voor mij) nieuwe vorm van een hersteltraining.

Whaaaa! Op de losse roller

Op het moment dat ik vergelijkbaar ben met een bolletje wol wat helemaal in de knoop zit krijgen we gehoor van de fysiotherapeute nadat we haar gemaild hadden. Het bleek inderdaad dat we de vorige dag bij het verkeerde adres waren geweest. Doordat we in contact waren gekomen bood ze aan langs te komen, nog dezelfde middag kwam ze gelijk ons thuis opzoeken om te horen wat ons hulpvraag/wensen zijn. Ze heet Marte, is Nederlandse en hierheen geëmigreerd. Het klikte gelijk en een samenwerkingsverband was gelegd. Een supervrouw die ons wil helpen! Het was gelukt we hadden een fysio gevonden, nu nog even de verzekering raadplegen en dan hopelijk aan de slag met haar.

Woensdag mocht ik weer op de weg fietsen. Omdat mijn trainingen zo goed gaan is mijn trainingsfrequentie omhoog gebracht waardoor ik nu langer mag én kan fietsen op een dag.

Hierdoor kon ik mooi samen met Timo en Gijs mee voor een duurrit. Tijdens deze training weer een hoop profteams tegengekomen waaronder de dames van Rabobank- Liv Team, de heren van BMC en de dames van Spezialized. Het is en blijft inspirerend!

Donderdag, vrijdag en zaterdag goede trainingen af kunnen werken. Vrijdag was het qua weer de beste dag. Zo mooi dat ik in de middag voor het eerst heb kunnen zonnen op een matras in de tuin. Dat was echt genieten! Maar waar ik afgelopen week echt energie voor 10 van kreeg was zaterdag op het moment dat ik tijdens mijn eigen training mijn allergrootste voorbeeld en idool Kirsten Wild tegen kwam. Zij is hier ook aan het trainen.  Zij is voor mij een inspiratiebron. Wat is dat een bikkel en wat kan die fietsen zeg! Goh, als ik eens een wens zou mogen doen dan zou ik wensen dat ik voor één dag haar lijf mag lenen om de sterren van de hemel te fietsen. Met mijn vreugde van de zonnestralen van vrijdag en zaterdag worstelde ik mij zondag door de kou heen die mij in de weg zat tijdens de training. Pff ik sloot mijn weekenddienst daarmee niet al te best af. Mag je eindelijk drie uur achter elkaar trainen, vergeet de zon dat die ook ingepland was voor de weekenddienst. Een koud einde van de tweede week alweer deed me even herinneren aan Nederland, doen beseffen dat de klok toch geen ADHD heeft maar dat ik mij bevind ik een luxe positie. Op naar een nieuwe week, een week waarin ik “ola” zal blijven beheersen, abracadabra hatseflats wordt en mijn gevoelens blijven verlangen naar de prachtige omgeving, de zon, de zee en vooral de fiets!

Met Kirsten Wild :-)

Tot de volgende blog.

Sportieve en warme groet, 

Alyda Norbruis 

   

De eerste week vloog voorbij

In de tuin van mijn verblijf

In het fries zeggen we wel eens tiid hâld gjin skoft oftewel de tijd vliegt voorbij. Inmiddels zit ik alweer een week in het Spaanse Calpe. Langzaam begint alles te wennen, het huisje, de omgeving, de trainingsroutes, de stugge en nukkige spanjaarden en zo kan ik nog wel een grotere opsomming maken. Wat nog niet echt wil wennen zijn de koude avonden en nachten, het lijkt hier af en toe wel winter. Op zich niet zo erg maar ze kennen hier geen normale dekbedden. Mijn dekbedovertrek had ik wel meegenomen maar om daar fatsoenlijk een stuk stof (wat eerder lijkt op een vloerkleed) netjes in weg te werken is zo goed als onmogelijk. Ah fijn, de eerste drie nachten met het weg gefrommelde stuk kleed in mijn dekbedhoes geslapen. Je kunt wel raden dat dit niet lekker sliep, bovendien was dit niet eens zo dik dus ik lag te bibberen in mijn bed. Na drie nachten slapeloze nachten uiteindelijk toch maar een dekbed gekocht bij de plaatselijke JYSK. Deze lijkt tenminste meer op de Hollandse dekbedden, over de nachtrust voorlopig geen zorgen meer.

Slecht geslapen of niet de trainingen gaan door en deze waren afgelopen week behoorlijk pittig. Dinsdag en woensdag stonden namelijk testen op het programma. Dinsdag hadden we de eerste testdag. Deze test hebben we gedaan op een klim deze test bestond uit: 3x 8 seconden maximaal omhoog sprinten, daarna 1 minuut maximaal omhoog sprinten en uiteindelijk nog 5 minuten zo hard als je kan de klim omhoog. Ik schreef in de vorige blog dat ik bij het klimmetje bij huis al scheel van ellende keek, maar dit was nog wel even wat erger. Bleg, afzien tot je er bij neer valt. Alsof deze test niet genoeg was, de dag erna mochten we weer. Op deze zonnige woensdag hadden we de tweede testdag. Deze test was ook bergop maar bestond uit maar liefst 20 minuten maximaal geven wat je kan. Dat is wel even wat anders als de dag ervoor en dat bleek wel. Een berggeit zal ik nooit worden, allemachtig wat was dit afzien. Normaal vind ik fietsen leuk, maar dit keer was ik bijna geneigd af te stappen. Poeh, wat een ellende. Gesteund door mijn mannelijke collega’s en teammaatjes die in mijn wiel achter me aan reden hebben vanaf het begin mij toegeschreeuwd. Dankzij deze aanmoedigingen kon ik door zetten tot het eind. Tijdens deze test heeft mijn hart overuren gemaakt, zijn mijn longen zowat opgeblazen en mijn benen bijna ontploft. Ik moest en zou het asfalt doen afbrokkelen, maar dit keer had ik moeite om de zwarte massa onder mij door te laten schieten. Het was afzien tot het gaatje om de 20 minuten te halen. Aan het einde stond ik bijna stil dat zelfs een kruipende peuter mij in het laatste stuk  nog met gemak bij zou kunnen houden. Na de test mijzelf gelijk tegen een rots geparkeerd om daar snakkend naar adem bij te komen. Wat drinken erin, even genieten van het uitzicht en weer op de fiets. Misselijk, trillend en met kippenvel over het hele lijf van uitputting weer op naar huis. Geloof dat deze verschijnselen wel aangeven dat het afzien geslaagd was. Gelukkig trokken deze verschijnselen vrij snel weg en voelde ik mijn weer een beetje mens. Mijn humeur was weer helemaal goed toen we onderweg naar huis Argos Shimano tegen kwamen. Supergaaf om nog een profploeg tegen te komen (zoals we eerder deze week Omega Pharma Quickstep tegenkwamen) mooi om door deze heren begroet te worden. Thuis reste niks anders als bijkomen van deze monsterlijke test.

Donderdag heb ik nog even een uurtje op de tacx gereden om de verzuring en de stijfheid van de test een beetje uit mijn benen te trappen.

Op de tacx

Vrijdagmorgen stond voor het eerst core stability op het programma en in de middag nog weer even een half uurtje op de tacx gezeten. Zaterdag kon ik gelukkig de weg weer op voor een training. Samen met Gijs een training gedaan naar de haven van Moraira en toen weer naar huis. Het weer was deze dag namelijk niet zo lekker. Het was bewolkt, het waaide aardig en er vielen zelfs een paar spatten regen.

Trainingsronde Moraira met Gijs

Zondag begon niet zo goed. Ik had een verhoogde rustpols en voelde mij erg vermoeid, dit dwong mij terug te gaan in bed om rust te pakken. Na twee uren in bed liggen was mijn rustpols een stuk beter en kon ik gelukkig mijn training toch nog uitvoeren. Het was de beste training van deze week. Ik heb zelf twee uur door de bergen gefietst, heerlijk op mijn eigen tempo en dat met een brandend zonnetje wat mijn lijf heerlijk verwarmde. Het laatste half uur van de training kwam ik mijn  ploegmaten Timo en Jetze tegen. Met hen ben ik terug gereden naar huis. Het was een eerste indrukwekkende week.

Via die weg al een heel eind omhoog geklommen,
Foto is gemaakt bijna op de top van deze beklimming.

Binnenkort weer een nieuwe update, tot dan!

Sportieve en warme groet, 

Alyda Norbruis 

Aprovecha el día ;-)

Het is zover

Vertrek van vliegveld Weeze

Voor ik het wist was het zover. Op zondag was het tijd om van de allerlaatste mensen afscheid te nemen en Nederland gedag te zeggen. Dit was wel even wennen een beetje moeilijk maar tegelijk ook spannend en leuk. Gelukkig werd ik door een goede vriend en tevens ook een teamgenoot naar het vliegveld gebracht. Samen nog heerlijk kunnen kletsen en lachen in de auto. Voordat ik het wist was ik op het vliegveld en ging het allemaal echt snel. Daar was Gijs, met hem zou ik samen afreizen naar Spanje waar ook hij zal trainen om zijn droom na te jagen.  Het inchecken was zo gepiept. Nog even een bakje koffie gedronken en voordat we het wisten konden we aan boord van Ryanair.

Na 2,5 uur vliegen landen we veilig op Alicante. Toen moesten we nog een uur rijden tot ons eindbestemming, gelukkig haalde Jetze ons op want er gingen geen bussen meer. Toen we bij het huisje aankwamen wachtte Timo ons al op, toen waren we compleet. Jetze en Timo waren vrijdag al aangekomen in Spanje nadat ze op 2 januari vertrokken waren met de bus,  zij hebben al het materiaal en alle andere benodigdheden over de weg vervoerd.  Toen we aankwamen in ons huisje was alles al geregeld door deze twee mannen, wat een luxe!

Aankomst vliegveld Alicante

Na een slechte nacht slaap aangezien het nogal koud was, begon het echt door te dringen waar ik was. Wauw, de zon scheen en buiten was de temperatuur aangenamer als in ons huisje en er stonden palmbonen voor mijn neus in te tuin. Dat is nog eens goed wakker worden. Na een goed ontbijt was het tijd voor de allereerste training. Deze training stond voor mij in het teken van verkennen en wennen. Nou ik kan je vertellen er valt weinig te verkennen en wennen, het is hier geen meter vlak. Dat betekend dat ik gelijk aan de bak kon, gelijk bij het vertrek van ons huisje is een pittig klimmetje, mijn rikketik maakte gelijk overuren en ik keek binnen mum van tijd scheel van ellende, dit was slechts de warming-up. Daarna volgde een training van alleen maar klimmen. Toch heb ik mij prima vermaakt. Na een half uurtje kwamen we de profwielrenners van Omega Pharma Quickstep tegen met o.a. Mark Cavendish, hoe cool is dat?! Waar ik eerst dacht: wat doe ik hier? Kreeg ik hoe langer de training duurde, meer plezier in de klimstukken, en het mooie is na klimmen komt ook dalen. Goh wat is dat gaaf en mooi om te doen, met hoge snelheid naar beneden suizen, de wind door je wielerkleding voelen wapperen en ondertussen genieten  van een prachtige omgeving. Het was een goede training, heerlijk in korte broek en shirt, 21 graden en volop zon.  Toch was het na twee uur trainen wel genoeg en keerden we terug bij ons huisje.

YEAH, de top van de klim bereikt, en jaja ik kan nog lachen ;-)
Afzien en genieten!!!

Helaas deed het warm water het niet, dus heb ik staan dansen onder de douche, brrr! Toen wat gegeten want mijn energievoorraad was behoorlijk leeg na al het harde werken in de bergen. Normaal gaan we in de rust, duiken we ons bed in en doen we een power nap. Maar het was zo mooi weer dat Gijs en ik besloten naar het strand te gaan en bij de boulevard te kijken. Beide hebben we niet gevonden, het strand niet en ook de boulevard niet. Maar we hebben een prachtig kronkelweggetje via de kust naar beneden gelopen met continue een fantastisch uitzicht.

Paradijs om de hoek van ons verblijfplaats

De kust

Een deel van de wandeltocht, het kronkelweggetje

De straat waaraan ik voor 3 maanden woon

Wandeltocht naar de zee.

Eenmaal beneden aangekomen zijn we in de zon gaan zitten op een steiger bij het water.  Met de brandende zon die mij heerlijk verwarmde, het geruis van de zee en het eindeloze uitzicht dwaalde ik af met mijn gedachten. Ver weg van huis, ver weg van familie en vrienden, ver weg van mijn o zo veilige thuishaven. Maar op de juiste weg om stappen te kunnen maken, op weg naar RIO2016!

Binnenkort meer, jullie horen weer van mij.

Sportieve en warme groet,

Alyda Norbruis

Het avontuur gaat bijna beginnen

Morgen (5 januari) is het zover tijd om Nederland vaarwel te zeggen.

Richting Spanje, op naar Calpe, waar ik aan mijn grote avontuur zal beginnen.

Ik zal er drie maanden verblijven om daar met nog drie collega’s / teamgenoten te gaan trainen.

Na veel nadenken en twijfelen heb ik toch de knoop door gehakt om te vertrekken naar het buitenland. Dit is niet een makkelijke keus voor mij geweest, ik als huismus ben het liefst in Friesland, bij familie en vrienden. Maar na een jaar vol van blessureleed en dus een verloren wielerjaar is er veel tijd geweest om na te denken. De wereldtop heeft niet stilgezeten en hebben hun wedstrijden en trainingen af kunnen werken, ik was in gevecht met mijzelf en mijn lijf.

Nu dat gevecht klaar lijkt te zijn en mijn verstand weer de macht heeft is het tijd om het roer om te gooien.

Ik ga bewust uit  mijn comfortzone stappen, ik ga de uitdaging aan en verlaat mijn veilige thuisbasis voor een tijdelijk nieuw onderkomen in Spanje. Waar eerst de twijfels, de angst en de zorgen waren ben ik er nu klaar voor. Laat het avontuur maar beginnen, kom maar op!

Mijn ambitie was om eens deel te nemen aan de paralympische spelen. Ik werd in 2012 in staat gesteld om deze droom werkelijkheid te maken. ik won zilver in London op een indrukwekkende manier, ondanks heel veel fysiek ongemak.

Mijn droom om goud te winnen in Rio blijft onveranderd staan.

Ik wil werken aan mijn droom, een ''echte wielrenster''  worden en schitteren in RIO2016.

Ik ben gedreven als nooit tevoren. Het is een lange en dure weg die ik moet volgen om mijn droom in Rio waar te kunnen maken. Het NOC/NSF en de KNWU heeft namelijk kortgeleden besloten dat zij het grootste deel van hun steun aan de bonden intrekken voor zowel regulier als aangepast sporten. Dat heeft heel veel consequenties voor mij, zowel financieel als mentaal. Ik moet om in de top mee te kunnen draaien heel veel trainingsarbeid verrichten in zowel binnen- als buitenland. Daarmee ga ik nu de eerste stap zetten.

Het vizier op Rio….!

Ik zal ze er alles aan doen om daar te staan en te slagen, want ik sta voor “doorzetten ook na tegenslagen en denken en handelen in mogelijkheden”. Fan bûgjen frjemd!

Jullie horen weer van mij.

Sportieve en warme groet,

Alyda Norbruis